O pasożytach

czytania opublikowano

Glista psia (Toxocara canis)

ilustracja przedstawiająca pasożyta toxocara canis - glistę psią

Glista żyje w jelitach psa. Może osiągnąć nawet do 15 cm długości. Na zarażenie są szczególnie podatne szczeniaki. Jaja glisty psiej bytują w odchodach zwierzęcych i w środowisku mogą przeżyć nawet kilka lat – z tego względu istotne jest sprzątanie odchodów z trawnika po swoim pupilu. By uniknąć zakażenia, nie można też podawać psu surowego lub pochodzącego z niesprawdzonego źródła mięsa.

Francuski nicień sercowy (Angiostrongulus vasorum) 

ilustracja przedstawiająca pasożyta angiostrongylus vasorum - francuski nicień sercowy

Psy zakażają się nim od lisów, ślimaków i żab. Nicienie bytują w tętnicach płucnych i w prawej komorze serca. W pierwszej fazie choroba przebiega bezobjawowo, a następnie wywołuje groźne dla życia powikłania: anemię, duszności, niewydolność serca, nadciśnienie płucne, zapalenie płuc, śmierć. 

Włosogłówka (Trichuris vulpis)

ilustracja przedstawiająca pasożyta trichuris vulpis - włosogłówka

Nicień jelitowy psów, którego jaja, podobnie jak w przypadku glisty psiej znajdują się w odchodach zakażonych zwierząt. Do najczęstszych objawów chorobowych należą dolegliwości ze strony układu pokarmowego, a także przewlekłe i ostre biegunki z krwią i śluzem. 

Tasiemiec bąblowcowy (Echinococcus granulosus)

ilustracja przedstawiająca pasożyta echinococcus granulosus - tasiemca bąblowcowego

Jest jednym z najbardziej niebezpiecznych pasożytów, bytuje w jelicie cienkim psów. Człony tasiemca odrywają się od odwłoku, a wydalone do otoczenia stanowią zagrożenie dla innych czworonogów. Rozpoznanie choroby jest bardzo trudne, ponieważ jaja wydalane są okresowo i nie zawsze można zaobserwować je w kale. 

Tasiemiec wielojamowy (Echinococcus multilocularis)

ilustracja przedstawiająca pasożyta echinococcus multilocularis - tasiemca wielojamowego

Bytuje w jelicie cienkim zarażonych psów, rzadziej kotów. Do zakażenia tasiemcem dochodzi wskutek spożycia zanieczyszczonych (odchodami zawierającymi jaja tasiemca) warzyw, owoców. Jeśli zwierzę lub człowiek stanie się żywicielem ostatecznym to choroba będzie przebiegała bezobjawowo. W przypadku żywicieli pośrednich choroba sieje spustoszenie w całym organizmie i wywołuje bąblowicę, która prowadzi do zapalenia dróg żółciowych, żółtaczki mechanicznej, nadciśnienia wrotnego, niewydolności wątroby. Tasiemiec wielojamowy jest najgroźniejszym dla człowieka pasożytem występującym w naszym kraju i jednym z dwóch najgroźniejszych pasożytów na świecie.

Tasiemiec pchli (Dipylidium caninum)

ilustracja przedstawiająca pasożyta dipylidium caninum - tasiemiec pchli

Przenoszony jest przez pchły i wszoły, może zaatakować organizmy zarówno psów, jak i kotów. Do zakażenia dochodzi poprzez połknięcie pchły lub wszoła zawierającego jaja tasiemca. Choroba nie dotyczy ludzi. Rozpoznanie jest proste – wydalane kawałki tasiemca wywołują silny świąd w okolicach odbytu. 

Tasiemce (Taenia spp.)

ilustracja przedstawiająca pasożyta taenia spp - tasiemca

Psy i koty zarażają się tasiemcami poprzez zjedzenie zakażonego mięsa. Profilaktyka polega na regularnym odrobaczaniu zwierząt, na unikaniu podawania mięsa surowego i pochodzącego z niewiadomych źródeł. Należy też uważać na psy, które lubią polować – mogą się w ten sposób bardzo łatwo zakazić tasiemcem.

Tęgoryjce (Ancylostoma i Uncinaria spp.)

ilustracja przedstawiająca pasożyta uncinaria - tęgoryjca

Nicienie jelitowe, które występują w organizmach kotów, psów i lisów. Żywią się tkankami jelita, silnie je uszkadzając. Wśród najczęstszych objawów chorobowych znajdują się biegunki – również te z domieszką krwi, utrata masy ciała, niedokrwistość, uszkodzenia skóry. Leczenie opiera się na podawaniu środków przeciwpasożytniczych.

Wszy i wszoły (Linognathus setosus, Trichodectes canis, Felicola subrostratus)

ilustracja przedstawiająca pasożyta trichodectes canis - wszoł psi

Wesz psia, wszoł psi, wszoł koci. Pokarmem dla wesz jest krew żywicieli, dla wszołów martwy naskórek. Do zakażenia dochodzi poprzez kontakt z zakażonym zwierzęciem, ale też jego legowiskiem, czy terenem, na którym butuje. Pasożyty te najczęściej można spotkać na skórze zwierząt bezdomnych. Objawy są łatwe do wykrycia – pasożyty są bowiem widoczne gołym okiem. Do objawów należy: rozdrażnienie, świąd, pogorszenie kondycji skóry i sierści, przesuszenie i łuszczenie naskórka. Leczenie polega na aplikacji środków przeciwpasożytniczych.

Trombikuloza (Trombicula autumnalis i Straelensia cynotis)

ilustracja przedstawiająca pasożyta trombicula autumnalis - swędzik jesienny

Chorobę rozsiewają roztocza, których larwy przechodzą na żywicieli w momencie kontaktu z roślinami. Potencjalnym źródłem zakażenia dla psa czy kota może być nawet zwykły spacer. Objawy takie jak podrażnienie skóry, wykwity, świąd pojawiają się w miejscach kontaktu ciała z rośliną.